Systemy honorowe tradycyjne

Mam tu na myśli trzy najbardziej znane metody sygnalizowania sekwensów:

metoda Culbertsona, metoda normalna i metoda odwrotna (Rusinof).

Każda z nich jest systemem honorowym prostym, tzn rozpoznającym tylko sekwensy dwukartowe i wewnętrzne. Sekwensy pełne i wiązane są utożsamiane z reprezentującymi je sekwensami dwukartowymi.

Metoda Culbertsona 

Wyjścia poszczególnymi honorami oznaczały sekwensy następująco:

A K D W 10

= = = = =

A  AK albo KD DW albo ADW W10 albo AW10 albo KW10 109 albo A109 albo K109 albo D109

Jak widać, wyjście Asem stanowiło wyjątek, bo oznaczało nie sekwens, ale samotnego Asa. Dlaczego?
Mówiliśmy już, że czasem atakujemy samotnym honorem, aby utrzymać się przy lewie i po obejrzeniu dziadka wybrać najlepszą kontynuację (często jest to zwykłe ściągnięcie lew górnych). Jasne jest, że największą szansą zrealizowania tego celu daje wyjście honorem najstarszym – Asem.
Ponieważ sekwens AK zdarza się znacznie rzadziej niż As samotny, ustalenie Culbertsona okazuje się pożyteczne: partner wie, że zrzutkę zachęcającą może dać tylko wtedy, gdy posiada Króla. Jeżeli jej nie da, oznacza to, że atak należy zmienić.
Culbertsonowskie wyjście Asem ułatwia skuteczny wist przeciwko załapańczym kontraktom 3BA (kiedy to czasem jest 5 górnych lew do ściągnięcia) i przeciwko wysokim grom kolorowym.

Alternatywa culbertsonowska

Sporadyczne korzyści wypływające z sygnalizowania samotnego asa zostały jednak w metodzie Culbertsona opłacone kłopotliwą dwuznacznością:  K = AK   albo    KD

W sytuacji:

	xxx		rozgrywający mógł spowodować zmianę ataku przepuszczając zagranego Króla (pozoracja AWx). Przecież E nie mógł dać zrzutki zachęcającej skoro atak mógł być z sekwensu AK.
KDxx	N W E S	Wxx
	Axx

Metoda normalna

Alternatywa culbertsonowska wzbudziła tyle sprzeciwów, że w efekcie metoda Culbertsona została skorygowana następująco:

A K D W 10

= = = = =

AK    albo   A  KD DW albo ADW W10 albo AW10 albo KW10 109 albo A109 K109 D109

Dwuznaczność wyjścia Asem w praktyce nie jest taka bardzo groźna, bowiem na atak samotnym Asem decydujemy się stosunkowo rzadko. Można zresztą umówić się, że w sytuacjach specyficznych obowiązują wyjścia culbertsonowskie.

Metoda odwrotna (Rusinof leads) czyli: z sekwensu drugą od góry

Problem samotnego asa doczekał się następującego radykalnego rozwiązania:

A K D W 10 9

= = = = = =

A  AK KD albo ADW DW albo AW10 albo KW10 W10 albo A109 albo K109 albo D109 10

Metoda ta zachowuje culbertsonowskie wyjście samotnym asem, a zarazem likwiduje kłopotliwą alternatywę    K =  AK albo KD.

Sytuacje kłopotliwe

Zdarzają się w każdej z trzech opisanych metod tradycyjnych.
W metodzie Culbertsona najbardziej kłopotliwa jest oczywiście alternatywa culbertsonowska.

W metodzie normalnej (a także w metodzie Culbertsona) bardzo kłopotliwa jest następująca sytuacja dwuznaczna:

	xxx		Po wyjściu Waletem, gracz E ma w wariancie 2 trzy lewy do ściągnięcia, podczas gdy w wariancie 1 powinien natychmiast zmienić atak.
1) W10x 2) KW10	N W E S	Axxx
	1) KDx 2) Dxx

Z kolei w metodzie odwrotnej:

	Dxx		zagraną Dziesiątkę należy przepuścić w wariancie 1, a bić Asem w wariancie 2. Jeżeli nie zgadniemy to stracimy lewę bądź tempo (zakładamy grę w kolor).
1) W109 2) KW10	N W E S	Axxx
	1) Kx 2) Wx

Powyższe to lapsus Autora, bo w odwrotnej z KW10 wychodzie się przecież Waletem. X 2005

We wszystkich trzech metodach bardzo kłopotliwa jest następująca sytuacja (gra w kolor):

	Wxx		Jeżeli zagraną Dziesiątkę gracz E pobije Królem, to w wariancie 1 wypromuje dodatkową lewę na Waleta. Jeżeli przepuści, to w wariancie nr 2 może stracić lewę (a w najlepszym wypadku tempo).
1) D109 2) A109	N W E S	Kxxx
	1) Axx 2) Dxx

Do kłopotliwej sytuacji prowadzi w metodzie odwrotnej dwuznaczność: W = DW albo AW10.

Jeżeli partner ma Króla to musi zgadywać!

do Spisu

Ciąg dalszy