Wieczór wychodzi Królem ª

Co powinien teraz zrobić Rozgrywający, jeśłi chce zabłysnąć?

Powinien wyłożyć karty i zadeklarować: „Biorę 11 lew”

Rozkład bowiem musi być następujący:

KDW109x Wxx xxxx –

x Ax Axx xxxxxxx

Oczywiście niedokładnie, ale w każdym razie oba Asy muszą być u Eos.

Co zrobił Rozgrywający?

Przepuścił stereotypowo Króla ª po czym zniechęcony zadeklarował z rezygnacją wpadkę bez 3.

Dziarska kontra wbiła mu bowiem do głowy, że Wieczór ma conajmniej jednego Asa; a że pora była późna i był zmęczony, nie chciało mu się nawet tego sprawdzić.

Śmieszne?

Faktycznie śmieszne – obrót wyniósł aż 5 lew, no i wystarczało kontynuować rozgrywkę jakkolwiek, aby wziąć lew 10.

Czy z tej śmiesznostki wynikają jakieś zalecenia?

„Nie poddawać się, grać do końca” nie ma specjalnego sensu kiedy widzi się beznadziejność sytuacji, bo wówczas zanudzałoby się siebie i innych.

A czemu Rozgrywający ujrzał beznadziejność tej sytuacji?

Otóż pomyślał sobie, że Wieczór musi mieć na tę kontrę Asa, ale zaniedbał pomyśleć co ma Eos. Tymczasem chwilka zastanowienia wystarczyłaby do ustalenia, że Eos ma 2 Asy NA PEWNO, bowiem znacznie większym szaleństwem byłoby wówczas jego wejście w porównaniu do Kontry na 3BA.

Stąd zalecenie ogólne:

Należy odtwarzać ręce OBU przeciwników

Dlaczego?

Odtwarzając rękę pnika nawykowo zakładamy, że jego licytacja była jako tako rozsądna. Jednak zdarzają się licytacje nierozsądne, a nawet szaleńcze – co czasem możemy łatwo wykryć dopiero po odtworzeniu ręki drugiego przeciwnika.

Niniejszy przypadek był oczywiście trywialny, bo wystarczyło po prostu grać dalej; niemniej gdyby Rozgrywający o tym zaleceniu pamiętał, nie uległby tak łatwo chwilowemu irracjonalnemu zniechęceniu.

Zdarzają się jednak przypadki bardziej subtelne – wiele kontraktów przegrałem właśnie przez takie lenistwo: wystarczyła chwila refleksji nad ręką DRUGIEGO przeciwnika, aby wszystko stało się jasne.

Postaram się kilka takich przypadków tu dopisać.

Przeciwnicy wpadkę bez 3 zaakceptowali...

Mieli prawo, ale dowcipniejsze i bardziej eleganckie byłoby odrzucenie rezygnacji rozgrywającego. Czemu?... Aby nie ucierpiała sztuka brydżowa – bo przecież gramy nie po to aby wygrywać, lecz dlatego iż brydża kochamy (LOL?).

Takie odrzucanie rezygnacji wielokrotnie zaobserwowałem na BBO; jednak często akceptuje się je przez zwykłą nieuwagę i pośpiech.

A teraz wyobraźmy sobie, że po wyjściu Królem Rozgrywający zadeklarował „Biorę 11 lew”, a rozkład był nieco inny:

KDW109x xx xxxxx –

x AWx Ax xxxxxxx

Prawo Brydżowe obserwowane przez Światową Federację Brydża nakazuje to zakończyć grę, wezwać sędziego (a jakże), zażądać od Rozgrywającego, by dokładnie wyjaśnił jak będzie rozgrywał – horrorowato.

A przecież wystarczy (jak jest na BBO), by wistanci po prostu zażądali kontynuowania rozgrywki. Na ogół skończy się to wynikiem sprawiedliwym (takim jakby nie było roszczenia ani odrzucenia). Czasem wprawdzie się zdarzy, że Rozgrywający wykorzysta informację sugerowaną przez odrzucenie – i dopiero wtedy powstaje „problem odrzucenia”.

W tym przypadku Rozgrywający mógłby – jeśłi jest bardzo odważny! –zagrać na impas Waleta u Eos, co oczywiście powinno być odrzucone.

Jak grać dobrze		Spis Główny
14 XI 2010	redakcja@pikier.com
brydż, brydz, bridge, brydż sportowy, brydz sportowy, bridge sportowy, Pikier, Sławiński, Slawinski, Łukasz Sławiński, Lukasz Slawinski,